Η Δ/νση και οι Εκπαιδευτικοί του Σχολείου εύχονται Χρόνια Πολλά, Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα με υγεία, ευτυχία και αρμονία με τη ροή των "πραγμάτων" σε όλους (μαθητές, γονείς και φίλους)
Η ζωγραφιά είναι δημιουργία μαθητή της Έ΄ τάξης
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Ο διάλογος είναι πράγμα ωφελιμότατο
ΑπάντησηΔιαγραφήὍταν ὅμως ἐξετάζῃ τὴν ὑπόθεσιν μὲ προσοχήν, συγκρίνει ἀδιαφόρως τοὺς περὶ αὐτῆς ὁμιλήσαντας, ἐρευνῶντας πρὸς τούτοις τὰς αἰτίας, ὁποὺ τὸν καθένα ἐπαρακίνησαν νὰ ὁμιλήσῃ· ὅταν, λέγω, ἐκλέγει τὸ πιθανὸν ἀπὸ τὸ ἀδύνατον καὶ τὸ δύσκολον ἀπὸ τὸ ἀμφίβολον, τότε προχωρεῖ βαθμηδόν, καὶ φθάνει τέλος πάντων εἰς τὴν ἀλήθειαν, καὶ εὑρίσκει τὴν ἀνταμοιβὴν εἰς τοὺς κόπους του μὲ τὴν ἀκριβήν της ἀπόκτησιν. Τότε, λέγω, πρέπει καθεὶς νὰ καταπείθεται, καὶ ἀνοητότατος ἤθελεν εἶναι ὁ ἀκατάπειστος. [ Ελληνική Νομαρχία ἤτοι Λόγος περὶ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, 1806]
Μέρες τώρα γυροφέρνω στο μυαλό μου μια πρόσφατη εικόνα που αντίκρισα στο δημοτικό σχολείο των παιδιών μου, το 15ο Αθηνών. Γενομένων των εκδηλώσεων στην αυλή του σχολείου για τη γιορτή της Αποκριάς, επικρατούσε εορταστική διάθεση, περιπαιχτικό και σκωπτικό κλίμα από μικρούς και μεγάλους, κατακλυσμένοι όλοι από το ύφος της ημέρας.
Και τρεχαλητά στην αυλή και φωνές εαρινές που πρόδιδαν τον ερχομό της άνοιξης, που με βία θέλαμε οι περισσότεροι να έρθει πιο νωρίς εφέτος, μπας κι αλλάξει κάπως ο χειμώνας της εθνικής μας οικονομίας.
Και προς το τέλος της σχολικής συνάντησης η κόρη μου ήρθε και μου ζήτησε να μείνει λίγο ακόμα στο σχολείο. Ένας καφές στα πέριξ μαγαζιά με φίλους, ήταν μια καλή πιθανότητα και ευκαιρία για συζήτηση σκέφτηκα και την άφησα να παίξει!
Μετά δυο ώρες ελληνικού καφενείου, ξαναγύρισα στο σχολείο για να την παραλάβω. Πηγαίνοντας στην αίθουσα της έκτης Δημοτικού, είδα από μακριά όλους τους μαθητές να κάθονται σε κύκλο. Δεν ακουγόταν ούτε καβγάς ούτε μουσική. Περίεργο σκέφτηκα και κάθισα στο απέναντι παγκάκι για να μην ενοχλήσω και για να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε. Μετά από δέκα λεπτά που κινήθηκαν ανάμεσα στην αγωνία της άγνοιας και της περιέργειας η κόρη μου βγήκε και με μια πολύ ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση με ενημέρωσε πως θα αργούσε λίγο ακόμα γιατί προσπαθούσε με όλους τους συμμαθητές της να λύσουν κάποια θέματα μεταξύ τους και έπρεπε να συζητήσουν.
Όλοι καθισμένοι σε ένα κύκλο -στην περιφέρεια του κύκλου η αρχή και το τέλος συμπίπτουν- χωρίς φωνές ελληνοπρέπειας, χωρίς εντάσεις, χωρίς αρχηγούς, αλλά ακούγοντας ο ένας τον άλλο με μεγάλα αυτιά. Ο καθένας έπαιρνε το λόγο, προσφωνούσε τους άλλους με το όνομά τους και όχι με τα γνωστά επίθετα της οικειότητας, διαμορφώνοντας μια περιρρέουσα αγάπη και συντροφικότητα που είχα χρόνια να συναντήσω και που πίστευα πως στοιχεία τέτοια μάλλον θα εξέλειπαν δια παντός από των Ελλήνων τις κοινότητες.
Συγκινήθηκα. Αισθάνθηκα περήφανος. Είδα μια ελπίδα να γεννιέται όχι μόνο για το παιδί μου αλλά για την κοινωνία που θα ζήσει. Τα υπόλοιπα συναισθήματα είναι εύκολο να τα αντιληφθεί κάθε γονιός και κάθε εκπαιδευτικός.
Λίγες μέρες αργότερα η κόρη μου σήκωσε τη σημαία του σχολείου της. Είδα και πάλι στο βλέμμα της και σε αυτό των συμμαθητών της πόσο περήφανοι και συγκινημένοι ήταν για την ομάδα τους, την αντιπροσωπεία τους! Κοιτούσαν όλοι τη σημαία, το σύμβολο, με χαμηλωμένα βλέμματα κοιτιόντουσαν μεταξύ τους, και χαμογελούσαν σχεδόν κρυφά από υπερηφάνεια. Τι πιο μεγάλο για μια Δημοκρατία, από το να αισθάνονται οι πολίτες περήφανοι για τους αντιπροσώπους τους, σκέφτηκα. Και μετά την γιορτή όλοι αγκαλιάστηκαν και εξαφανίστηκαν, σμάρι από μελίσσι στους χώρους τους δικούς τους στην αυλή του σχολείου.
Χαίρομαι για την έκτη τάξη του 15ου Δημοτικού και το μάθημα που διδάσκει σε όσους εμφανίζονται ως κήνσορες και θεράποντες της εκπαίδευσης, όταν οι ίδιοι δεν έχουν ακόμα καταλάβει πως καμιά γνωστική προσπάθεια δεν ονομάζεται Εκπαίδευση αν δεν στηρίζεται στο σεβασμό και στον διάλογο.
Και ας θυμόμαστε πως τα λάθη μας, σε μια διαλεκτική αντιμετώπιση της ζωής και της ύπαρξης, ξεπερνιούνται μέσα από την προσπάθεια που πρέπει να κάνουμε για να αναγνωρίσουμε την ουσιαστική ανάγκη που κινεί κάθε συμπεριφορά. Όταν η πρόθεση είναι αγαθή, πρέπει να προσπαθούμε ξανά και ξανά για την έκφραση και όχι για τον ενταφιασμό των αναγκών, των ιδεών.
Καλό Πάσχα σε όλους
Βαγγέλης Πελέκης