Τι είπαν τα τιμώμενα πρόσωπα στην εκδήλωση: 117 χρόνια χωρίς σχολική στέγη, αλλά με διαρκή δημιουργία και αγώνα για επιβίωση

ΟΙ  ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΩΝ  ΤΙΜΩΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΣΤΗΝ ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

ΕΝΑΡΞΗ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΣΙΑΡΔΗΣ

Αγαπητά τιμώμενα πρόσωπα,

Κυρίες και κύριοι,

Σας καλωσορίζω στην πολύ σημαντική αυτή τιμητική εκδήλωση που συνδιοργανώσαμε από κοινού με την Διεύθυνση του Σχολείου.

 

Θα είμαι πολύ σύντομος και θέλω να τονίσω τα τρία χαρακτηριστικά στοιχεία που εμπεριέχονται στον τίτλο της εκδήλωσης: «117 χρόνια χωρίς σχολική στέγη, αλλά με διαρκή δημιουργία και αγώνα για επιβίωση».  Το πρώτο στοιχείο, που είναι ιδιαίτερα γκρίζο, είναι το 117 χρόνια χωρίς σχολική στέγη. Το δεύτερο είναι ιδιαίτερα σημαντικό καθώς σε όποιον χώρο και να λειτουργεί το σχολείο υπάρχει διαρκή δημιουργία. Και το τρίτο φυσικά είναι ο καθημερινός αγώνας που κάνουμε όλοι μας για να επιβιώσει το σχολείο αυτό.

Είναι μεγάλη τύχη ως γονείς της γειτονιάς να έχουμε αυτό το σχολείο, κυρίως για την συνεργασία που διαπερνά τις σχέσεις εκπαιδευτικών και γονέων. Όσο και αν ακούγεται αυτό εύκολο, στην πράξη  για να επιτευχθεί είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Γιατί δεν μπορείς συνέχεια, μέσα στο χρόνο,  να επιτύχεις τέτοιο επίπεδο συνεργασίας όπου στο κέντρο της βρίσκεται το καλό των παιδιών. Το γεγονός αυτό μας επιτρέπει να αναπτύσσουμε και εμείς δημιουργικές πρωτοβουλίες και να προσφέρουμε στα παιδιά ό,τι μπορούμε καλύτερο. Έτσι τα παιδιά μας στο σχολείο, μετά το πέρας των μαθημάτων, παρακολουθούν κινέζικα, παγκράτιο, σκάκι, εικαστικά, χορωδία και άλλες δραστηριότητες σ’ ένα χώρο που αγαπούν πολύ.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε το Δήμο Αθηναίων για την παραχώρηση των χώρων, ώστε να αναπτύσσονται οι πιο πάνω δραστηριότητες και την Διεύθυνση και τους εκπαιδευτικούς του σχολείου για την γόνιμη και δημιουργική συνεργασία που έχουμε μαζί τους, προς όφελος των παιδιών μας. 

Όταν στην ροή του χρόνου εναλλάσσονται οι ρόλοι και οι μαθητές γίνονται δάσκαλοι: Οι αναμνήσεις μιας μαθήτριας που τώρα είναι στο σχολείο διδάσκουσα

 

Οι  Ίβηρες έχουν μια παροιμία που λέει : ο κόσμος είναι μικρός σαν μαντιλάκι Επιβεβαιώθηκε περίτρανα φέτος  όταν   βρέθηκα να υπηρετώ  στο 15^ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, Σχολείο που φοιτούσα ως παιδί.

   Τότε, στις αρχές της δεκαετίας που έμελε να αποχαιρετήσει το πολυτονικό σύστημα, η είσοδος ήταν μερικά μέτρα πιο πάνω  και οδηγούσε μέσα από δενδρόφυτο  μονοπάτι στη μεγάλη αυλή  του πέτρινου συγκροτήματος. Η τάξη μου, η έκτη, γιατί τότε ήρθα στο Σχολείο, ήταν στους επάνω ορόφους.

 Κατανοεί  κανείς την αγωνία  την περιώνυμα πρώτη ημέρα στο καινούργιο  Σχολείο. Ανεξίτηλη η θύμησή της πρώτης προσευχής  με τους μαθητές να στέκονται σε στοίχιση  με τις ποδιές τους , το προλάβαμε και αυτό. Στο άκουσμα των πρώτων στροφών  ένωσα ένα φιλικό χέρι  στον ώμο. Ήταν η συμμαθήτρια μου, η Καίτη Α, την οποία ακόμα συναντώ στη γειτονιά , που μου διόρθωνε καθησυχαστικά τον ανασηκωμένο  γιακά.    

         Την υπόλοιπη  χρονιά ακολούθησαν και άλλες  όμορφες στιγμές  σε συνδυασμό με τα παιχνίδια μας στο διάλειμμα των οποίων η λήξη μας έβρισκε κάθιδρες. Πάντα θα θυμάμαι το λάστιχο της Μαριζάνας , το κρυφτό, το κουτσό , το κυνηγητό και άλλα παιχνίδια της εποχής. Οι ανταλλαγές με τα αυτοκόλλητα  αγορασμένα από το βιβλιοπωλείο H ΧΑΡΑ στην οδό Σουηδίας,  που δεν υπάρχει πια, ήταν μνημειώδεις. Καμία ύπαρξη Nintendo , i-phone ή της παραμικρής τεχνολογίας που έκανε τις  εποχές πραγματικά ανέμελες. Τα αγόρια της τάξης τα θυμάμαι πιο αμυδρά γιατί τα  παιχνίδια τότε χωρίζονταν ανά φύλο. 

    Αμυδρή δεν ήταν όμως  και η ανάμνηση του αυστηρού αλλά και δίκαιου δασκάλου μας του Κου Αποστόλου Σ.  που με απόλυτη ηρεμία αλλά και γλυκύτητα  μεταλαμπάδευε γνώσεις  και ήθος. Την εποχή εκείνη τα ξεστρατίσματα των συμμαθητών μου μπορεί να είχαν  και ταπεινωτικές για τους  δράστες συνέπειες. Πρόλαβα ακόμα και το επώδυνο  ράπισμα στο χέρι με τη βέργα.  Μόνο αρνητικό απ΄ όλα αυτά  ήταν  η απογευματινή λειτουργία του Σχολείου,  η οποία δεν συμβάδιζε πάντα με τους βιορυθμούς μας. Εγινε όμως και αυτό μία συνήθεια.

     Θα μπορούσε να γεμίσω σελίδες ολόκληρες με τις αναμνήσεις μου. Βάζω όμως μία τελεία εκφράζοντας μία επιθυμία : οι σημερινοί μαθητές, όταν κάποτε κληθούν να μιλήσουν για τους δασκάλους τους,  να έχουν παρόμοιες απόψεις  με τις δικές μου σχετικά   με τις γνώσεις  και το ήθος που τους μεταλαμπαδεύτηκε.

                                                                           Ευχαριστώ

                                                                           Παλαβιτσίνη Νερίνα 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ε. ΠΑΠΑΣ

Κύριοι Συνάδελφοι των Διοικητικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας,

κ. Πρόεδρε, κ. Διευθυντά,

Κυρίες και κύριοι,

Είμαι πάρα πολύ συγκινημένος σήμερα γιατί έχουν περάσει πολλά χρόνια από την πράξη αυτή που δεν ξέρω πόσο γενναία είναι, αλλά όπως λέει και ο Καβάφης έρχεται στην ζωή του ανθρώπου μια στιγμή που πρέπει να πει ένα μεγάλο ναι ή ένα μεγάλο όχι. Και είπα το μεγάλο ναι.  Πήρα το μπλοκάκι μου και έκανα μια αφαίρεση. Αυτές τις αριθμητικές πράξεις  ευτυχώς τις γνωρίζω πολύ καλά, τις άλλες όχι τόσο καλά, αλλά ιδιαίτερα την αφαίρεση την γνωρίζω πολύ καλά. Από το 1987 μέχρι σήμερα έχουν περάσει 25 χρόνια και σκέφτομαι ότι όταν πεις ένα ναι πόσα βέλη δέχεσαι μετά και πολλές φορές, όχι βέβαια πάντα,  τα βέλη έρχονται εξ οικείων.

Συγκινήθηκα όμως ιδιαίτερα όταν άκουσα από την προηγούμενη συνάδελφο ότι το σχολείο ήταν απογευματινό από το 1964. Πόσα χρόνια να πέρασαν άραγε από τότε μέχρι το 1987; Ένας Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών όταν έμαθε ότι έκανα αυτή την πράξη μου είπε: « Δεν μπορούσες να πας λίγο πιο πριν στο Μαράσλειο κ. Παπά για να πάνε και τα παιδιά μου σε πρωινό σχολείο;»

Όταν γύρισα από την Γερμανία, όπου βρέθηκα στην δύσκολη εκείνη περίοδο του 1970-71 με δέκα χρόνια υπηρεσίας στο ελληνικό δημόσιο και εργάστηκα σε γερμανικό εργοστάσιο για να κάνω τις σπουδές μου στα παιδαγωγικά, έπεσε στα χέρια μου ένα έντυπο του Υπουργείου Παιδείας της Βαυαρίας. Μεταξύ των άλλων παιδαγωγικών άρθρων που περιείχε, συμπεριλαμβανόταν και ένα άρθρο για την βιολογική ώρα. Μέχρι τότε στις Παιδαγωγικές Ακαδημίες και στα Πανεπιστήμια που είχα φοιτήσει ήξερα ότι υπάρχει η ώρα που μας δείχνει το ρολόι μας, αλλά δεν ήξερα ότι υπάρχει βιολογική ώρα.

Ήταν πολύ σημαντικό αυτό γιατί έμπαινε το ερώτημα; Γιατί οι γονείς και η Πολιτεία  εξαναγκάζουν τα παιδιά να σηκώνονται πολύ πρωί και οκτώ η ώρα να είναι στο σχολείο; Δεν είναι λίγο σκληρό αυτό; Να ξυπνάς το πρωτάκι στις 7 για να πάει στις 8 η ώρα στο σχολείο;  Γιατί να μην πηγαίνει στις 10 ή στις 11 το πρωί πιο χαλαρά;

Έγραφε λοιπόν το άρθρο αυτό πως από τις 8:00 η ώρα το πρωί μέχρι τις 11:00 αποδίδεται το μάξιμουμ της απόδοσης  του ανθρώπου. Από τις 11:00 μέχρι τις 13:00 υπάρχει μια κάμψη γι’ αυτό εάν ανατρέξουμε στα ποινολόγια των σχολείων θα διαπιστώσουμε ότι αυτή την χρονική περίοδο καταγράφονται οι περισσότερες τιμωρίες. Από τις 13:00 μέχρι τις 15:00 τα παιδιά είναι θα λέγαμε πολύ κουρασμένα, δεν έχουν καθόλου δυνάμεις,  νυστάζουν έχουν δηλαδή κάποιο πρόβλημα. Από τις 16:00 έως στις; 19:00 υπάρχει μια ανάκαμψη και από τις 20:00 έως στις 23:00 τα παιδιά σιγά –σιγά παραδίδονται στην αγκάλη του Γοτθέως

Γι’ αυτούς τους λόγους η Πολιτεία έχει θεσπίσει με τον τρόπο αυτό το πρόγραμμα και βέβαια εάν υπάρχουν απογευματινά σχολεία είναι ότι χειρότερο για τους μαθητές και την μάθηση. Ελπίζω ότι δεν υπάρχουν σήμερα σχολεία με απογευματινή λειτουργία και εάν υπάρχουν μερικά υπολείμματα είμαι βέβαιος πως η Πολιτεία θα το φροντίσει.

Είναι πολύ μεγάλη λοιπόν η χαρά μου που συνέβαλα στην πρωινή λειτουργία του σχολείου και βέβαια είναι σημαντικό πως οι μαθητές μπήκαν στο νεοκλασικό κτήριο όπου βάδιζαν ο Δημήτρης Γληνός, ο Αλέξανδρος Δελμούζος και η Ρόζα Ιμβριώτη. Έκτοτε δεν έχουν μπει παιδιά σ’ αυτό το κτήριο, μπήκαν όμως τα παιδιά του 15^ου Δημοτικού Σχολείου.

Όμως τώρα θέλω να κλείσω, θέλω να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο, τον Διευθυντή τους παράγοντες και όλους τους συναδέλφους του 15^ου Δημοτικού Σχολείου, θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους πρότειναν να τύχω αυτής της τιμητικής διάκρισης.

Όλοι είμαστε κουρασμένοι, όλοι μεμψιμοιρούμε για τα προβλήματα μας, όλοι έχουμε ελπίδες, αλλά πολλές φορές οι ελπίδες μας δεν επαληθεύονται. Ο Μπρεχτ όμως μας λέει ότι πρέπει να αγωνιστούμε δεν πρέπει να γονατίσουμε, γιατί εάν γονατίσουμε θα χάσουμε την μάχη.

Ακούστε το κείμενο του Μπρεχτ και μ’ αυτό κλείνω

Λες κουράστηκες.

Δεν μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.

Πολύ καιρό αγωνίστηκες δεν μπορείς άλλο να αγωνιστείς

Άκου λοιπόν είτε θες είτε όχι εάν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα γονατίσεις.

Λες πολύ έλπιζες. Έλπιζες τι; Πως ο αγώνας είναι εύκολος;

Δεν είναι έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες

Είναι τέτοια που αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο, δεν έχουμε ελπίδα

 Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε, οι κουρασμένοι χάνουν την μάχη,

Σας ευχαριστώ

 

ΚΩΝ/ΝΟΣ ΔΑΔΑΚΗΣ

Θεωρώ ότι η τιμητική αυτή διάκριση ανήκει σ’ όλους τους γονείς που συμπαραστάθηκαν και  αγωνίστηκαν τότε. Θεωρώ επίσης ότι ήταν χαρακτηριστική και ουσιαστική η συμπαράσταση των δασκάλων, δύο από αυτούς υπάρχουν και σήμερα είναι η κ. Άρτεμις Τσάμη και η κ Αργυρώ Τουανζόγλου, οφείλω να τις αναφέρω. 

Ήταν για το σχολείο πολύ καλή συγκυρία που στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας βρισκόταν η κ. Γιαννάκου που μας υποστήριξε, με την οποία πολλές φορές είχαμε επικοινωνήσει. Ήταν το πρώτο ουσιαστικό στήριγμα  για να κρατηθεί το σχολείο ώστε και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις να κρατήσουν το σχολείο αυτό.

Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο, σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε και θέλω να τονίσω ότι το 15^ο Δημοτικό Σχολείο είναι ένα πολύ καλό σχολείο και  είχα την τύχη να φοιτήσει η κόρη μου σ’ αυτό . Αγωνίστηκα να μην σταματήσει το σχολείο αυτό από την δραστηριότητα του στο κέντρο της Αθήνας. Θα είμαστε μια Αθήνα που στο πιο κεντρικό της σημείο θα έμενε χωρίς δημοτικό σχολείο, χωρίς την βάση της παιδείας.

Σας ευχαριστώ

 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΠΠΗΣ

Κύριοι Υπουργοί,

κ. εκπρόσωπος του Πρωθυπουργού,

Αγαπητέ κ. Καθηγητά, τρεις φορές καθηγητής στην Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία, στο Παιδαγωγικό Τμήμα και στην Μετεκπαίδευση

Αγαπητοί κ. του Δήμου,

Αγαπητέ κ. Δαδάκη, μεγάλη μορφή, συγκινούμαι που είστε σήμερα εδώ,

Αγαπητοί συνάδελφοι

Αγαπητοί γονείς

Κυρίες και κύριοι,

Αισθάνομαι ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση που βρίσκομαι σήμερα μαζί σας και σας διαβεβαιώνω ότι  για μας όποιο σχολείο και να ήταν στην θέση σας το ίδιο θα κάναμε. Γιατί θεωρώ πως αυτός είναι ο ρόλος των Συλλόγων των Εκπαιδευτικών, να υπερασπίζονται το δημόσιο σχολείο. Ουσιαστικά να μπαίνει  φραγμός σε κάποιες πολιτικές που ίσως  καμιά φορά δεν έχουν γνώση για το τι συμβαίνει από «κάτω». Το τι συμβαίνει από τα κάτω το γνωρίζουν συνήθως καλύτερα οι εμπλεκόμενοι, η τοπική κοινότητα, οι γονείς και οι δάσκαλοι.

Σ’ αυτήν την ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για το σχολείο σας, εγείρονταν κάποια ερωτήματα που έως τότε δεν είχαν τεθεί. Πώς ένα λαϊκό ,δημόσιο σχολείο στο Κολωνάκι δεν είχε που να στεγαστεί ύστερα από εκατό χρόνια λειτουργίας; Γιατί να αποτελεί ένα σημείο έριδας παραγόντων τη στιγμή που εξυπηρετεί τις εκπαιδευτικές και κοινωνικές ανάγκες της περιοχής; Υπάρχουν συμφέροντα που επιδιώκουν την απομάκρυνση του σχολείου από την περιοχή; Το Πανεπιστήμιο, Το Παιδαγωγικό Τμήμα, η παραγωγική σχολή δασκάλων τι θέση παίρνει για το θέμα αυτό;

Ήταν ερωτήματα πολύ σημαντικά που έπρεπε να απαντηθούν για να βρεθεί μια λύση. Εμείς από τη μεριά μας κάναμε το αυτονόητο, κηρύξαμε την στάση, συνεργαστήκαμε και συμπαρασταθήκαμε στην κοινότητα του σχολείου.  Ήταν πράγματι ευτύχημα γιατί υπήρξε μια θετική συγκυρία ανθρώπων, χημειών και  αντιλήψεων που πολλές φορές ξεπερνά στενές κομματικές γραμμές και αντιλήψεις. Ήταν πολύ σημαντική την περίοδο αυτή η συνεισφορά όλων αυτών των παραγόντων των δασκάλων και της τοπικής κοινότητας.  Βλέπω στο κείμενο, και το είχα πράγματι ξεχάσει, σημειώναμε τότε την σημαντικότητα της κοινωνικής σύνθεσης της περιοχής. Φανταστείτε κ. Υπουργοί εάν τότε η κοινωνική σύνθεση ήταν αυτή που ήταν, τι συμβαίνει σήμερα; όπου ως αποτέλεσμα αυτής της κρίσης που βιώνουμε, η περίφημη «middle class» της χώρας μας διαρρηγνύεται και  χάνεται  Άρα, μπαίνει πολύ περισσότερο επιτακτικά σήμερα η ανάγκη να υπάρχει ένα δημόσιο σχολείο στο Κολωνάκι. 

Θεωρώ κ, Διευθυντά ότι πέρα από τις τιμητικές διακρίσεις, η κοινή συνισταμένη όλων όσων βρίσκονται σήμερα εδώ είναι να εκφράσουν την θέλησή τους να υπάρχει ένα δημόσιο σχολείο στον χώρο. Γιατί υπάρχουν ανάγκες, που ίσως παλαιότερα να μην υπήρχαν αλλά τώρα υπάρχουν και είναι πραγματικές .

Τυχαίνει σ’ αυτό το σχολείο να υπάρχουν πολύ αξιόλογοι άνθρωποι. Το έργο που γίνεται πέρα από την αξιολόγηση που υφίσταται  ή δεν υφίσταται, υπάρχει μια ουσιαστική αξιολόγηση απ’ όλη την κοινωνία και η οποία αποδίδει στο 15^ο Δημοτικό Σχολείο τα εύσημα. Πράγματι είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι το σχολείο βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τα Πειραματικά Σχολεία και παρότι λειτουργεί σε containers  παράγει έργο και συνεχώς  μεγαλώνει αριθμητικά σε αντίθεση με τα Πειραματικά που έχουν ένα ρόλο στατικό. Οφείλω και πρέπει να το καταθέσω αυτό.

Θέλω να σας ευχαριστήσω και να τονίσω πως θα είμαστε δίπλα σας μέχρι να πετύχουμε την λύση του προβλήματος. Γιατί πρέπει να υπάρξει ένας χώρος, πρέπει να βρεθεί ένας χώρος για να στεγαστεί το 15^ο Δημοτικό Σχολείο. Το Παιδαγωγικό Τμήμα οφείλει να σκεφτεί ότι σήμερα υπάρχουν κάτοικοι που δεν έχουν σχολείο να πάνε τα παιδιά τους  και οι οποίοι δεν είναι πλούσιοι πλέον , να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά υπάρχουν πραγματικές ανάγκες.

Σας ευχαριστώ και θα είμαστε μαζί σας.  

 

 

ΜΑΡΙΕΤΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ

 Είναι ιδιαίτερη χαρά για μας τους πολιτικούς να θυμούνται κάποιοι ορισμένες λεπτομέρειες που έχουν όμως ιδιαίτερη σημασία. Ένας σωστός πολιτικός ηγέτης οφείλει να έχει στόχο τις μελλοντικές γενεές και όχι τις επόμενες εκλογές.

Η περίπτωση του 15^ου Δημοτικού Σχολείου πραγματικά ήταν αποκλίνουσα από την λογική. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μια περιοχή μιας μεγάλης πόλης που να μην έχει σχολείο. Είναι ανοησία να υποστηρίζει κανείς ότι  περιοχή του Κολωνακίου θεωρείται  ανώτερης οικονομικής τάξης και δεν χρειάζεται ένα δημόσιο σχολείο.

Ορισμένα πράγματα που πάνε κόντρα στην λογική δεν θα πρέπει να γίνονται. Δυστυχώς όμως η χώρα μας  υποφέρει σήμερα από πράγματα που έγιναν στο παρελθόν που εναντιώνονται στην στοιχειώδη λογική, στον ορθολογισμό και στην κοινωνική αποτελεσματικότητα που έχει τεράστια σημασία.

Τελείωσα δημόσιο σχολείο και έχω σε μεγάλη εκτίμηση την δημόσια εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς, ανεξάρτητα εάν υπήρξαν ορισμένες αποκλίνουσες συμπεριφορές σε ορισμένες περιπτώσεις. Ωστόσο, δεν πρέπει  να ξεχνάμε ότι οι νέοι μας που πηγαίνουν στις άλλες χώρες με προηγμένα εκπαιδευτικά συστήματα τα καταφέρνουν πολύ καλά, γι’ αυτό θεωρώ ότι δεν πρέπει να υπάρχει γκρίνια στην ελληνική εκπαίδευση.

Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε και είναι ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι δεν πρέπει να μπερδεύουμε τις πληροφορίες με τις γνώσεις. Υπάρχει ένα σώμα βασικών γνώσεων που πρέπει να μαθαίνουμε ανεξάρτητα από την εποχή και αυτές αφορούν στον τρόπο μάθησης, διαφορετικά προσθέτουμε πληροφορίες σε άλλες πληροφορίες και δεν κερδίζουμε τίποτε.

Η παιδεία όμως δεν είναι υπόθεση μόνο του σχολείου αλλά και της οικογένειας. Γι’ αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό να υπάρχει στενή σχέση και η συνεχής διαβούλευση μεταξύ σχολείου και οικογένειας είναι απολύτως απαραίτητη.

 

ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΤΖΟΛΑ: Γενική Γραμματέας Δια Βίου Μάθησης, εκπρόσωπος του Πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά

Αγαπητοί τιμώμενοι,

Αγαπητοί διοργανωτές,

Κυρίες και κύριοι,

Θέλω να σας μεταφέρω τους χαιρετισμούς του Πρωθυπουργού, τις ευχαριστίες του για την τιμητική εκδήλωση και το ενδιαφέρον του για το Σχολείο σας και γενικότερα για την δημόσια εκπαίδευση στη χώρα μας, ιδιαίτερα την περίοδο αυτής της κρίσης.

Εμείς οι εκπαιδευτικοί μεταξύ μας συνηθίζουμε να λέμε πως η εκπαίδευση είναι κλειδί για το μέλλον. Ένα κλειδί όμως γυρίζει  προς δύο κατευθύνσεις,  η μια πλευρά κρατάει κλειδωμένες τις δυνάμεις . Το 15^ο Δημοτικό Σχολείο δείχνει πως είναι να γυρίζει το κλειδί προς την άλλη πλευρά, προς την πλευρά εκείνη που απελευθερώνονται οι δημιουργικές δυνάμεις.

Να συνεχίσετε έτσι με γενναίες πράξεις, με βήματα και άλματα, προκειμένου οι μαθητές μας να κερδίσουν την μάχη της γενιάς τους. Στην προσπάθεια αυτή θεωρήστε δεδομένη την συμπαράσταση του Πρωθυπουργού.  

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ

Κύριε Ζούκη,

Πρέπει να σας ομολογήσω ότι αισθάνομαι λίγο άσχημα ,ως εκπρόσωπος της πολιτικής να βραβεύομαι από ανθρώπους που μάλλον εμείς θα έπρεπε να βραβεύουμε για τους αγώνες που έχουν κάνει όλο αυτόν τον καιρό, ειδικά όταν ακούω τις πράξεις  που έκαναν ο κ. Παπάς, τον αγώνα που έκανε ο κ. Δαδάκης και οι γονείς της εποχής, ακόμα και το γράμμα της Αλεξάνδρας, η κ. Γιαννάκου και ο κ. Καππής που θεωρώ κομβική την συμμετοχή του με όλους τους συναδέλφους του της εποχής εκείνης. Όλα αυτά δείχνουν μια κοινότητα που έρχεται να παλέψει μαζί για ένα κοινό σκοπό και τέτοια παραδείγματα χρειάζεται εμείς οι πολιτικοί να βραβεύουμε και όχι να μας βραβεύουν εκείνοι.

Παρότι, όμως, κατανοώ γιατί βραβεύονται η κ. Γιαννάκου και όλοι οι άλλοι, νομίζω  πως ο τελευταίος άνθρωπος που έπρεπε να βραβευτεί είμαι εγώ, γιατί προσωπικά θεωρώ πως δεν έκανα καμία γενναία πράξη και να σας εξηγήσω το γιατί. Το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων στελεχώνεται  από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της εποχής μας που είναι οι πλέον κατάλληλοι για να κρίνουν τέτοια ζητήματα και διευθύνεται επίσης από την Γενική Γραμματέα μια γυναίκα που είναι τόσο ικανή που διατηρήθηκε και από την επόμενη πολιτική ηγεσία για να ηγείται του συμβουλίου αυτού, Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται εκεί για να κάνουν μία δουλειά, όσο πιο προσεκτικά τους επιλέγουμε και όσο πιο καλά  τους επιτρέπουμε να κάνουν την δουλειά τους τόσο λιγότερο εμείς οι πολιτικοί  χρειάζεται να λαμβάνουμε γενναίες αποφάσεις.

Εάν κάτι λείπει από την κοινωνία μας σήμερα και έχει οδηγήσει στην κρίση στην οποία ζούμε είναι το γεγονός ότι δεν έχουμε θεσμούς, δεν έχουμε δομές και ακόμη αυτούς που έχουμε τους απαξιώνουμε.  Όταν αναλάβαμε την ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού κάναμε ακριβώς το αντίθετο, επιλέξαμε τους κατάλληλους ανθρώπους και μεριμνήσαμε για να κάνουν καλά την δουλειά τους. Πρέπει να σας πω ότι αφαιρώντας την παρέμβαση του Υπουργού από την λειτουργία του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων αλλά και του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου καταφέραμε να διπλασιάσουμε την ταχύτητα που έπαιρνε αποφάσεις. Την προηγούμενη χρονιά και τα δύο Συμβούλια είχαν λάβει 980 αποφάσεις ενώ την χρονιά εκείνη έλαβαν 1860 αφαιρώντας μόνον ένα άνθρωπο, τον Υπουργό. Είναι παρά πολύ σημαντικό να καταλάβουμε πως είναι σημαντικό να επιλέγουμε τους κατάλληλους ανθρώπους και εξίσου σημαντικό να τους αφήνουμε να κάνουν σωστά την δουλειά τους.

Έτσι, λοιπόν, όταν ήρθε η εισήγηση σε μένα δεν υπήρχε θέμα εάν την υπογράψω ή όχι. Είχε ληφθεί από ανθρώπους που εμπιστεύομαι, οι άνθρωποι αυτοί πήγαν εκεί και έκριναν πως στον χώρο μπορεί να γίνει  σχολείο, έτσι η υπογραφή μου ήταν αυτονόητη. Εάν λειτουργούσαμε έτσι στην ελληνική κοινωνία σήμερα και δεν στέλναμε κάθε υπόθεση για κάθε μικρό θέμα στο γραφείο του Υπουργού και περισσότερα πράγματα θα κάναμε και περισσότερο σωστές θα ήταν οι τελικές αποφάσεις, διότι δεν θα είχαν να κάνουν με την πολιτική που επηρεάζεται από  πολλά άλλα πράγματα και όλοι βέβαια αντιλαμβάνονται το τι εννοώ.

Υπ’ αυτή την έννοια εάν παραλαμβάνω αυτή την τιμητική διάκριση είναι επειδή πιστεύω στα Συμβούλια αυτά, πιστεύω στον ρόλο τους και την παίρνω  εξ’ ονόματός τους.                

               

 

 

ΚΛΕΙΣΙΜΟ

Αγαπητοί τιμώμενοι,

Αγαπητοί Υπουργοί

Αγαπητοί Εκπαιδευτικοί

Αγαπητοί Γονείς

Θα κλείσουμε στο σημείο αυτό την σημερινή τιμητική μας εκδήλωση. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι πάρθηκαν πολύ σημαντικές αποφάσεις για να υπάρξει το σχολείο μας. Όσο και εάν οι τιμώμενοι μας είπαν ότι δεν κάναμε κάτι, απλά την δουλεία μας κάναμε ή ότι οι αποφάσεις αυτές ήταν αυτονόητες δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι κυρίως τα αυτονόητα είναι ζητούμενα σήμερα. Τους ευχαριστούμε όλους πάρα πολύ γιατί ο καθένας τους έθεσε το λιθαράκι του για να έχουμε σχολείο σήμερα και να ελπίζουμε ότι θα λυθεί και το στεγαστικό του πρόβλημα.

Εμείς θα συνεχίσουμε στα βήματα των προηγούμενων Συλλόγων Γονέων του κ. Δαδάκη που αποτελεί για μας πνευματικό πατέρα, σε στενή συνεργασία με τον Δ/ντή και τους εκπαιδευτικούς για να προσφέρουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε στα παιδιά μας και στην κοινωνία. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα σημερινά παιδιά θα είναι οι ενεργοί πολίτες της κοινωνίας μας αύριο.

Θέλω και πάλι να σας ευχαριστήσω και ελπίζω να συναντηθούμε όλοι μαζί κάποια άλλη στιγμή, στα εγκαίνια του Σχολείου μας.                   

Το ιστορικό του Σχολείου και η φιλοσοφία των γενναίων πράξεων

Για να ενημερωθείτε για το ιστορικό του σχολείου και των γενναίων πράξεωνπατήστε εδώ :

117 χρόνια χωρίς σχολική στέγη αλλά με διαρκή δημιουργία και αγώνα για επιβίωση.

Ανακοίνωση

Το Σχολείο μας με την λήξη του σχολικού έτους 2011-12 δέχθηκε ισχυρές πιέσεις που έθεσαν σε κίνδυνο ακόμη και την ύπαρξή του. Ωστόσο, χάρις στην πρωτοφανή ενεργοποίηση όλης της Σχολικής Κοινότητας κατάφερε να υπερβεί την κρίση, να διαμορφώσει νέες προϋποθέσεις και να ατενίζει με περισσότερη αισιοδοξία το μέλλον. 

Ευχόμαστε σε όλους καλή ξεκούραση στο υπόλοιπο του καλοκαιριού που απομένει. Τον Σεπτέμβριο ξεκούραστοι και με νέες δυνάμεις θα κάνουμε πράξη ό,τι από κοινού έχουμε οραματιστεί και σχεδιάσει προς όφελος της εκπαίδευσης, της αγωγής και ευρύτερα παιδείας των μαθητών μας.

Η μικρή αυλή του Σχολείου θα ανοίξει την αγκαλιά της για να υποδεχθεί μαθητές, γονείς και φίλους στις 11 Σεπτεμβρίου στην τελετή αγιασμού για το νέο σχολικό έτος 2012-13, η οποία αναμένεται να εκκινήσει στις 9:00 π.μ.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ   

Το Σχολείο μας ανοικτό και το καλοκαίρι

Χάρις σ' ένα ιδιαίτερα καινοτόμο πρόγραμμα που σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από το Σύλλογο Γονέων, το Σχολείο παρέμεινε ανοικτό έως την Παρασκευή 13 Ιουλίου.
Στόχοι του προγράμματος ήταν:

• Η δημιουργική απασχόληση μαθητών με γνωστικά αντικείμενα την θεατρική και εικαστική έκφραση, τις αθλοπαιδιές, τα παιχνίδια και τους παραδοσιακούς χορούς, αλλά και προγράμματα (project) τοπικής ιστορίας, περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και χρήσης νέων τεχνολογιών.
• Η κάλυψη πραγματικών αναγκών οικογενειών που αδυνατούν να απασχολήσουν δημιουργικά  τα παιδιά τους με τη λήξη των μαθημάτων του σχολείου. 
  
  
  Ξεχωριστή νότα σ’ όλο το πρόγραμμα αποτέλεσε ο μετασχηματισμός της εσωτερικής αυλής του σχολείου σε μια όαση δροσιάς με την τοποθέτηση πισινών στην κλίμακα των παιδιών. Οι μαθητές απασχολήθηκαν δημιουργικά, βίωσαν στον οικείο χώρο τους νέες μαθησιακές εμπειρίες και φυσικά απόλαυσαν  ξεχωριστές στιγμές δροσιάς σ’ ένα χώρο που αγαπούν ιδιαίτερα.
  
  
  
  Αξίζει, επίσης, να τονιστεί ότι ο  Σύλλογος Γονέων  έχει αναπτύξει μια πλούσια δραστηριότητα σε όλη την διάρκεια του σχολικού έτους με την υλοποίηση προγραμμάτων όπως: α) εκμάθηση κινέζικης γλώσσας, β) μαθήματα σκακιού, γ) μαθήματα εικαστικής έκφρασης  δ) μαθήματα παραδοσιακών χορών και ε) αφιερώματα στον παιδικό κινηματογράφο τα Σαββατοκύριακα. Όλα τα παραπάνω προγράμματα εναρμονίζονται και συμπληρώνουν με απόλυτη επιτυχία το σχολικό πρόγραμμα του Σχολείου.
  Για όλες τις παραπάνω δράσεις αξίζουν πολλά συγχαρητήρια το Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων του 15ου Ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών καθώς και σε όλους τους φορείς της 1ης Δημοτικής Κοινότητας του  Δήμου Αθηναίων (Σχολική Επιτροπή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης,  Δημοτική Επιτροπή Παιδείας) καθώς και την Αντιδήμαρχο Παιδείας του Δήμου Αθηναίων κ. Νέλλη Παπαχελά που στηρίζουν και ενθαρρύνουν τις δράσεις αυτές που συμβάλλουν στην σύνδεση των σχολείων με τις τοπικές κοινότητες στην βάση ικανοποίησης πραγματικών αναγκών των δημοτών του Δήμου Αθηναίων
   

Τα Πολύχρωμα Μολύβια

Τις τελευτσαίες μέρες των μαθημάτων μια ευχάριστη έκπληξη περίμενε την Σχολική μας Κοινότητα. Τα Πολύχρωμα Μολύβια, η εφημερίδα του Β1, ήταν πλέον μια απτή πραγματικότητα. Οι μαθητές με μάτια που έλαμπαν από ικανοποίηση κρατούσαν το φύλο της εφημερίδας στα χέρια τους και δεν χόρταιναν να απολαμβάνουν τα δικά τους άρθρα, τα ρεπορταζ, τις συνεντεύξεις,τις συνταγές, τα συνεφάκια, τα αστεράκια, τις πληροφορίες για τα ζώα, τα τραγούδια, τις εντυπώσεις από θεατρικές παραστάσεις και εκπαιδευτικές επισκέψεις όλης της χρονιάς, την εικονογράφιση του παραμυθιού του Τζιάνι Ροντάρι «Το γέρικο σκυλί και ο λύκος» και το ποίημα που αγαπήσανε ιδιαίτερα. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους μαθητές και την δασκάλα του Β1 κ. Κατερίνα Παούρη για την δημιουργική τους προσπάθεια. Απολαύστε την:    

Η τελική γιορτή του Σχολείου

Με την ευκαιρία  λήξης του διδακτικού έτους 2011-12 (Τετάρτη 13 Ιουνίου)  πραγματοποιήθηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία η τελική γιορτή του Σχολείου με κεντρικό θέμα την αγάπη. Οι γονείς και φίλοι του Σχολείου αισθάνθηκαν μέσα από τις καταπληκτικές ερμηνείες των μαθητών το ισχυρό μήνυμα αγάπης που εξέπεμπε όλη η παράσταση και το οποίο μας καλεί να μετασχηματίζουμε τη σχέση μεταξύ του «ΕΓΩ» και του «ΕΜΕΙΣ» με τρόπο ώστε το «εγώ» να μην εκμηδενίζεται αλλά μέσα απ’ αυτή την γόνιμη συνάντηση να ωριμάζει και να παραμένει ανοικτό στο «ΕΜΕΙΣ». Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές του Σχολείου που τόσο στην διάρκεια της προετοιμασίας όσο και στην παρουσίαση της παράστασης απέδειξαν στην πράξη πως καθημερινά ρυθμίζουν αρμονικά  την σχέση μεταξύ του "ΕΓΩ" και του "ΕΜΕΙΣ".   .